Tijdens het creatieproces ging Hilke op zoek naar haar eigen stem, ergens binnen het spectrum tussen mannelijk en vrouwelijk. Toen ze met haar soloproject begon, werd het opnieuw duidelijk hoe belangrijk zingen is en welke rol de stem speelt bij  de emotionele impact van muziek. Ze wilde weer echte songs maken, waarbij stemmen centraal zouden staan. Ze zocht naar haar eigen manier van zingen, een manier die in harmonie kon staan met haar genderidentiteit. Ze vroeg een aantal zangers en zangeressen naar wie ze opkeek, uit België en uit Zwitserland, om naar haar demo’s te luisteren en een eigen draai te geven aan haar songs. Die wisselwerking werkte inspirerend om verder te groeien, als componiste en producer, maar ook als zangeres.

Hilke ziet haar persoonlijk verhaal meer als een soort metafoor voor een proces dat we als maatschappij kunnen of moeten doormaken. Toen ze haar eigen genderidentiteit in vraag begon te stellen en gender als een sociale constructie begon te doorgronden, werd het ook zichtbaar dat we meer plaats moeten geven aan empathie, en hoe belangrijk het is om over gevoelens te kunnen praten en zich kwetsbaar te kunnen opstellen.

Het werd duidelijk hoe broos de fundamenten zijn van onze (cis)mannelijke, patriarchale identiteit. ‘Ik ben ervan overtuigd dat we als maatschappij wel zouden varen bij een meer “vrouwelijke” of genderfluide en diverse aanpak’, zegt ze, ‘waar er meer evenwicht is tussen empathie, vriendelijkheid en wederzijds respect, waar we tegelijk kwetsbaar en sterk kunnen zijn.’

Op het album zijn er verschillende vocale gasten te horen: Gregory Frateur van Dez Mona, Frank Powers (Dino Brandão), en Daniela Weinmann (Odd Beholder), maar Hilke zingt ook zelf op een aantal nummers. Soms zijn de songs heel dansbaar, vaak traag, de muziek snijdt en zalft tegelijk, klinkt tegelijk breekbaar en zelfverzekerd, alsof je op schaatsen zou dansen.

Dreunende bassen en knalharde beats worden gecombineerd met breekbare, engelachtige stemmen, dystopische ‘vocal chops’ en melancholische klanklagen, een cocktail die vaak uitmondt in een adembenemende apotheose. ‘Silent Violent’ is een ietwat verstorende reis geworden tussen de dansvloer, troostende kippenvelmomenten en maatschappijkritische contemplatie.